شاهنامه خوانی با آوای اسماعیل قادرپناه / بخش سیزدهم

چو بگذشت ازان بر فریدون دو هشت

ز البرز کوه اندر آمد به دشت

که بگشای بر من نهان از نهفت

کیم من ز تخم کدامین گهر

یکی دانشی داستانم بزن

بگویم ترا هر چه گفتی بگوی

یکی مرد بد نام او آبتین

خردمند و گرد و بی‌آزار بود

پدر بر پدر بر همی داشت یاد

نبد روز روشن مرا جز بدوی

از ایران به جان تو یازید دست

چه مایه به بد روز بگذاشتم

فدی کرده پیش تو روشن روان

برست و برآورد از ایران دمار

همان اژدها را خورش ساختند

که کس را نه زان بیشه اندیشه‌ای

سراپای نیرنگ و رنگ و نگار

نشسته به بیشه درون شاهفش

همی پروردیدت به بر بر به ناز

برافراختی چون دلاور پلنگ

یکایک خبر شد سوی شهریار

گریزنده ز ایوان و از خان و مان

چنان بی‌زبان مهربان دایه را

برآورد و کرد آن بلندی مغاک

ز گفتار مادر برآمد به جوش

به ابرو ز خشم اندر آورد چین

نگردد مگر ز آزمایش دلیر

مرا برد باید به شمشیر دست

برآرم ز ایوان ضحاک خاک

ترا با جهان سر به سر پای نیست

میان بسته فرمان او را سپاه

کمر بسته او را کند کارزار

جهان را به چشم جوانی مبین

به گیتی جز از خویشتن را ندید

ترا روز جز شاد و خرم مباد

چنان بد که ضحاک را روز و شب