شاهنامه خوانی با آوای اسماعیل قادرپناه / بخش پانزدهم

چو کهتر برادر ورا نیک خواه

سری پر ز کینه دلی پر ز داد

چنان چون بود مرد دیهیم جوی

بتازی تو اروند را دجله خوان

لب دجله و شهر بغداد کرد

طلسمی که ضحاک سازیده بود

سرش بآسمان برفرازیده بود

که آن جز به نام جهاندار دید

همه نامور نره دیوان بدند

نشست از برگاه جادوپرست

کلاه کئی جست و بگرفت جای

بتان سیه‌موی و خورشید روی

روانشان ازان تیرگیها بشست

ز آلودگی پس بپالودشان

سراسیمه برسان مستان بدند

به نرگس گل سرخ را داده نم

که نو باش تا هست گیتی کهن

چه باری ز شاخ کدامین درخت

ستمکاره مرد دلیر آمدی

ز کردار این جادوی بی‌خرد

بدین پایگه از هنر بهره داشت

و گرش آرزو جاه او آمدی

نماند به کس جاودانه نه بخت

که بگرفت ضحاک ز ایران زمین

نهادم سوی تخت ضحاک روی

ز پیکر تنش همچو پیرایه بود

چه آمد برآن مرد ناپاک رای

از ایران به کین اندر آورده روی

بکوبم نه بخشایش آرم نه مهر

گشاده شدش بر دل پاک راز

که ویران کنی تنبل و جادویی

گشاد جهان بر کمربست تست

شده رام با او ز بیم هلاک

چگونه توان بودن ای شهریار

که گر چرخ دادم دهد از فراز

بشویم جهان را ز ناپاک پاک

که آن بی‌بها اژدهافش کجاست