باشگاه شاهنامه پژوهان ایران را باشگاه شاهنامه پژوهی خواهیم کرد
بازبینی کلی
میلاد عظیمی، استادیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه تهران در یادداشتی آورده است، استاد اسلامی ندوشن در وصیت‌نامه خود، نوشت:
«آنچه از من برجای مانده کتاب‌هاست؛ امتیاز چاپ و تجدید چاپ آن‌ها را به نهاد آرامگاه فردوسی واگذار می‌کنم. عواید حاصل از آن‌ها به عنوان حق‌التألیف، صرف گل‌کاری و زیباسازی محوطه آرامگاه و جاده مشهد به توس خواهد شد.»
این یعنی در هیچ حال نباید شاهنامه و فردوسی را از یاد برد. از کودکی تا سالخوردگی ز گهواره تا گور. اسلامی تا زنده بود در کتاب‌هایش از شاهنامه گفت. کوشید زیبایی لفظ و معنای شاهنامه را نشان بدهد. پس از مرگش هم با عوائد کتاب‌هایش بازار فردوسی را گرم کرد. خواست آرامگاه فردوسی زیبا باشد. راه رسیدن به آرامگاه شاعر ملی ایران هموار و دلخواه باشد. عشق می‌بارد از این شیوه سخن. روشنی و گرمی است این آخرین آوا و ایمای فرزانه ایران دوست.
اسلامی ندوشن شاهنامه را کتاب کتاب‌های ایران، دژ تسخیرناپذیر دفاع از ایرانیت، سند استمرار و دیرینه‌روزی فرهنگ ملی می‌دانست.
کتاب گشایش و رهایش روح ایرانی. کتاب زنده‌ی زندگی‌بخش که ایرانی در شب‌های تارش به آن دل می‌سپرد تا خوابش نبرد. تا بیدار بماند.
بزرگا مردا که اسلامی ندوشن بود.
رحمت خدا بر او رحمت خدا بر آن نظام آموزشی که اسلامی ندوشن پرورد. یارشاطر و خانلری و زریاب و زرین‌کوب و افشار و یوسفی و متینی پرورد.
