گل و آیینه و آتش / شاه منصور شاه میرزا

خطٌه سبزِ خراسان وطنٍ فردوسی گل و آیینه و آتش! سخنِ فردوسی نامه اش تابش خورشید و به هر پرتو آن پرنیانپوش نماید چمنِ فردوسی فارسی از سخنِ فاخرِ او یافت شکوه شد حماسه قلمِ صف شکنِ فردوسی تاجِ کیخسرو و جم را به سرِ چرخ نهاد مهر روشن شده از سوختنِ فردوسی ز آتشٍ جورِ زمان همچو سیاوش بگذشت چون حصار است یقینا بدنٍ فردوسی رستم از همٌتِ او رستم دستان شده است آفرین بر هنر و طرز و فن فردوسی شعله شمع خرد هیچ نمی میرد، چون تا ابد گرم بود انجمنِ فردوسی شاه منصور شاه میرزا