پارسی سروده ای از فریدون مشیری

باشگاه شاهنامه پژوهان _ چکامه : اخوان ثالث، نادرپور و من به شعر قدیم احاطه کامل داشتیم، یعنی آثار سعدی و حافظ و فردوسی را خوانده بودیم، در مورد آن‌ها بحث می‌کردیم و بر آن تکیه می‌کردیم. این سخنان از چکامه سرای نامدار معاصر فریدون مشیری خود گویا دلبستگی او به زبان پارسی و پارسی زبانان و شناخت او از چکامه سرایان برجسته ایرانی است. سروده پارسی از فریدون مشیری بر پاسداری از زبان پارسی تکیه دارد و آهنگ دلنشین آن از گذر از شناخت گسترده او از چکامه پارسی حکایت دارد.

زادگاه مهر بود و مهرآیین کشوری
چون درخشان گوهری در پهنۀ پهناوری
جای‌جا، در سرزمین‌های فراخش،
مردمانی پاک‌جان
گونه‌گون آیین و دین
گونه‌گون آداب، امّا یکزبان
پارسی، جان‌مایۀ همبستگی‌شان بود
دست‌ها در دست هم، در جانشان می‌تافت
آفتاب دوستی، با گرمی جان‌پروری
نور یک فرهنگ می‌تابید بر دل‌هایشان
لاجرم سرشار بود از عشق، از آزادگی دنیایشان
بر چکاد سرفرازی جایشان.
سرزمین سرفرازان بود، «ایران» نام او
مهرورزان جرعه‌نوش جام او
کشوری چشم و چراغ خاوران
سرزمین نیک‌اندیشان و پاکان جهان
نیک‌گفتاران،
نیک‌کرداران،
کشور نام‌آوران با مردمِ نام‌آوری
این میان بیگانگان،
در کمین بودند با ترفندها
رخنه‌ها کردند از راه زبان،
تا نفاق افتاد در یاران و خویشاوندها
دست‌ها از هم جدا
اشک‌ها شد جانشین خوش‌ترین لبخندها…!
آه، ای همزبانان، همدلان، افتاده دور!
آه ای از کاروان جامانده،
حیران، ناصبور!
روزگار سرفرازی‌هایت آیا آرزوست؟
تا گذاری بار دیگر دست خود در دست دوست
پارسی را پاسداری کن، اگر دانشوری.