نغمه نوروز / سروده هما ارژنگی

باشگاه شاهنامه پژوهان _ چکامه : نوروز که می آید زمین و زمان جانی تازه می گیرد. گویی جهان نیرویی نهفته در خویش دارد که با نوروز تجلی می یابد. نوروز استوار و سبز، هزاره هاست که نوید بخش خرمی، بهروزی و شادی است. این نغمه دل انگیز زمین و زمان در سروده های چکامه سرایان نیز از دیرباز تاکنون جای داشته است. نغمه نوروز سروده هما ارژنگی یکی از این سروده های زیباست که دل افروزی و جان بخشی نوروز را فریاد می کند.

نوروزِ دل افروز، بخوان نغمه پیروز
بزدای تو زنگار دلِ کهنه جهان را
بگشای به خنیاگری و دست فشانی
گنجینه پر گوهرِ جمشید نشان را

نوروزِ دل افروز، چنان کهنه شرابی
در حلقه یاران ، می امید بگردان
برکن زِبنِ خاکِ من این بیخِ ستم را
در سینه اندوه گساران ، طرب افشان

دیریست که رنگ از رخِ امید پریده است
بر خاکِ وطن، درد و محن، تار تنیده است
دژخیمِ تباهی، به رخش پنجه کشیده ست
زهرِ ستم و تلخیِ اندوه چشیده است

این، خانه عشق است، تو غمخانه مدانش!
گنجینه مهر است، تو ویرانه مخوانش
این، جانِ جهان است و ورا فره یزدان
زین بیش به چنگِ دد و دیوانه نمانش!

ما خسته دردیم و سزاوارِ دواییم
با مهرِ اهورایی ات این درد دوا کن
بر خاکِ بلا دیده میهن چو رسیدی،
شهبالِ وِرا از غل و زنجیر رها کن

چون کاوه ضحاک کشِ زنده و بیدار
ما را به خروشی زِ بنِ گور صدا کن
در سینه این شب زدگان شعله بر افروز
آتشکده مهرِ وطن باز بنا کن

تا بار دگر، “مرغِ سحر”، نغمه گر آید
باز آید و جز نغمه شادی نسراید
شب بار سفر بندد و خورشید بر آید
وین شامِ سیه روزیِ میهن به سر آید

شانزدهم اسفند نود و هشت
هما ارژنگی