میرجلال الدین کزازی : درگذشت بانویی چنین، مایه دریغ هر ایرانی است

باشگاه شاهنامه پژوهان _ یادداشت : در پی درگذشت بدرالزمان قریب میرجلال الدین کزازی در روزنامه اعتماد یادداشتی منتشر کرد. روزنامه اعتماد نوشت: «بدرالزمان قریب، ایران‎شناس و زبان‌شناس برجسته روز گذشته در ۹۱ سالگی از دنیا رفت. او پژوهشگر فرهنگ و زبان سُغدی، از اعضای پیوسته فرهنگستان زبان و ادب‌ فارسی بود که اثر شاخص و سه زبانه (سغدی – فارسی- انگلیسی) «فرهنگ سُغدی» را در کارنامه خود دارد.

بدرالزمان قریب از خاندان معروف قریب و خویشاوند بزرگانی چون عبدالعظیم خان قریب، بنیانگذار دستور زبان فارسی نوین و نیز دکتر محمد قریب، بنیانگذار دانش نوین پزشکی کودکان در ایران بود.

به مناسبت درگذشت بدرالزمان قریب، دکتر میرجلال‌الدین کزاری، ادیب و پژوهشگر معاصر زبان و ادب فارسی، یادداشتی در اختیار بخش هنر و ادبیات اعتماد گذاشته‌اند که می‌خوانید:

«روانشادِ فرخنده‌یاد، بانوی گرامی فرخنده‌خوی، استاد بدرالزمان قریب، بی‌ هیچ گمان یکی از برترین چهره‌های فرهنگی و دانشگاهی ایران در سده‌ای که در آنیم، شمرده می‌شود. استادی است از تیره‌ای از استادان کهن که پایه‌های دانش و آگاهی را در این سرزمین به استواری نهاده‌اند. روانشاد قریب از خانواده‌ فرهنگ و دانش و ادب بوده است. پیداست که از دو سوی این خانواده بدرالزمان قریب، بهره‌هایی بسیار یافته است. یک‌سوی، سوی تبارشناختی است. ویژگی‌هایی که از نیاکان، بی آن که بخواهد و بداند، به یادگار ستانده است. دو دیگر بهره‌هایی است که در فضای فرهنگی و اندیشه‌ای خانواده، آگاهانه و به خواست ستانده است. این دو سرچشمه با تلاش‌هایی که او در آموختن و پژوهیدن و اندیشیدن در سالیان زندگانی انجام داده است، از این بانوی ارجمند استادی کم‌مانند ساخته است. روانشاد قریب در فرهنگ باستانی ایران در زبان‌های کهن ایرانی می‌پژوهید و جستار و کتاب می‌نوشت.

به ویژه آن چه او در آن ژرف‌کاوانه، باریک‌بین، به شیوه‌ای گرانمایه کاویده است و پژوهیده است، زبان و فرهنگ سُغدی است که یکی از کهن‌ترین و فرهنگی‌ترین و مایه‌ورترین زبان‌های ایرانی است که هم در فرهنگ سپسین ایران، هم در زبان پارسی بازتاب‌هایی گونه‌گون یافته است. از همین روست که درگذشت بانویی چنین، مایه درد و دریغ هر ایرانی فرهیخته دلبسته ایران‌زمین است. زنان و مردانی را می‌شناسیم که ارج و ارزشان بیشتر زمانی به‌روشنی آشکار می‌شود که از میان ما می‌روند. جای‌شان همواره تهی می‌ماند. آن استاد روانشاد، هر آینه از این کسان است. روانش در مینوی برین شاد باد.»