کلیله و دمنه (ادبیات کهن)

کلیله و دمنه کتابی است از اصل هندی که در دوران ساسانی به زبان پارسی میانه ترجمه شد. کلیله و دمنه کتابی پندآمیز است که در آن حکایت‌های گوناگون (بیشتر از زبان حیوانات) نقل شده‌است. نام آن از نام دو شغال با نام‌های کلیله و دمنه گرفته شده‌است. بخش بزرگی از کتاب اختصاص به داستان این دو شغال دارد. اصل داستان‌های آن در هند و در حدود سال‌های ۱۰۰ تا ۵۰۰ پیش از میلاد به‌وقوع می‌پیوندند.

خواننده کتاب با دقت و تفکر در حکایات، آداب و رسوم زندگی اجتماعی را یاد خواهد گرفت؛ آن زندگی که انسان از ابتدای آفرینش به دنبال آن بوده و بعد از این نیز خواهد بود.

در حدود سال‌های ۵۳۹- ۵۳۶ ه ق، ابولمعالی نصرالله منشی در زمان بهرام شاه غزنوی کلیله و دمنه را از روی ترجمه عربی ابن مقفع به زبان فارسی ترجمه کرد و آن را به نثری زیبا و شیوا نوشت. هرچند از ترجمه‌ی او تقلیدهای بسیار شده است ولی هیچ کدام از نظر شیوایی نگارش با این کتاب قابل مقایسه نیست. این کتاب پانزده باب دارد که هرکدام شامل یک حکایت اصلی و چندین حکایت فرعی است که به نوعی با حکایت اصلی ارتباط دارند.

کتابی که پیش روی شماست، بازنویسی منتخبی از حکایت‌های کتاب کلیله و دمنه ابوالمعالی نضرالله منشی است.