شاهنامه فردوسی (ادبیات کهن)

در میان آثار درخشان ادبیات پارسی، شاهنامه فردوسی جایگاهی ویژه دارد و پرداختن به آن نیز چیزی فراتر از دانش و تجربه می‌خواهد و آن عشق و شور پنهانی است که استاد بزرگ طوس را به این کار شگرف برانگیخته. کسی که چنین مایه‌ای – حتی به اندازه‌ای کم – داشته باشد می‌داند، که بازنویسی از این شاهکار جهانی تا چه میزان دشوار است و چه اندازه نیازمند وسواس و دقت، چرا که ما در این کتاب تنها با یک اثر بزرگِ ادبی روبه‌رو نیستیم، بلکه با تاریخ و سرگذشت ملتی سر و کار داریم که غم و شادی، رنج و آسایش، شکست و پیروزی و همۀ جلوه‌های زندگی خود را در آن می‌یابد.

اسدالله شعبانی کوشیده است مجموعه‌ای را متناسب با درک و دریافت نوجوانان ارائه دهد. بنابراین مخاطب این اثر نوجوانان هستند؛ به همین علت از افراط در ساده‌نویسی پرهیز کرده، تا بین نثر او و شعر فردوسی هماهنگی باشد.
او همچنین به سبک و شیوه‌ی استاد طوس نزدیک شده، به لحن حماسی و زبان پارسی پرداخته و از آوردن واژه‌های سطحی و بیگانه دوری گزیده است.
از داستان‌های شاهنامه، به بخش اساطیری و پهلوانی آن در این مجموعه پرداخته شده و از آوردن رویدادهای تاریخی که برای نوجوانان چندان گیرایی ندارد، پرهیز کرده است.
در گزینش شعرها، علاوه بر سادگی و زیبایی و ظرافت‌های شاعرانه در کلام استاد طوس، به آن بخش‌هایی که نوجوانان بتوانند با شعر فردوسی رابطه‌ی حسی برقرار کنند نیز توجه داشته است. برای مثال، مهر و دلبستگی پهلوانان به همسران و مادرانشان، برای یک نوجوان حائز اهمیت بسیار است.

در گزینش نمونه‌هایی از شعرها، برای پرهیز از درازگویی و اطناب کلام، ابیاتی را که در سیر وقایع نقشی نداشته و در عین حال حاوی عبارت‌ها و واژگان دشوار و مهجور بوده‌اند، حذف کرده است.
بخش‌بندی مطالب را با شاه‌بیت‌هایی همراه کرده تا خواننده را به کُنه و میانه‌ی رویدادها رهنمون شود. این ابیات را از نقاط عطف هر بخش برگزیده که برخی نیز ورد زبان مردم است و قطعا به گوش نوجوانان هم رسیده است. نظیر  این بیت:

چنین است رسم سرای درشت
گهی پشتِ زین و گهی زین به پشت